Obie wille wzniesiono w okresie dwudziestolecia międzywojennego z przeznaczeniem na Domy Naczelników Wydziału Lasów Ordynacji Zamojskiej . Zarząd Dóbr Ordynackich, który dysponował własnymi planistami i architektami, troszczył się zgodne z preferencjami ówczesnego ordynata (Maurycego Klemensa Zamoyskiego, XV ordynata „na Zamościu”), by budynki mieszkalne (urzędników i pracowników) oraz przemysłowe były wznoszone z lokalnie dostępnych materiałów oraz nawiązywały do aktualnie obowiązujących stylów architektonicznych i polskiej tradycji - tłumaczy Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków.
W latach 20. I 30 XX w. - w budownictwie dominowały motywy klasycystyczne i eklektyczne, które były uzupełnione o elementy tzw. stylu narodowego. Stąd domy urzędnicze jak i budynki użyteczności publicznej na terenie Ordynacji, reprezentowały modny wówczas styl dworkowy typowy dla miejscowości kurortowo-letniskowych lub rezydencji podmiejskich. Charakterystycznymi cechami tego stylu były m.in.: symetryczna kompozycja, uproszczona forma, wysokie łamane dachy czy kolumnowe portyki. Ponadto zgodnie z przyjętymi w okresie międzywojennym normami zachowano w nich połączenie estetyki z maksymalną funkcjonalnością i dbałością o detal architektoniczny. Obie wille stanowiły ważny element założenia urbanistycznego zwierzynieckiej osady urzędniczej rozbudowywanej w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Obecnie nadal są nieodłącznym komponentem w małomiasteczkowym krajobrazie przestrzennym Zwierzyńca.
-Dziś słów kilka o willi Potockich (ul. Parkowa 3B), która została wzniesiona około 1921 r. dla Tomasza Potockiego oraz jego żony Róży z Lubomirskich.
Potocki w latach 1926-1933 pełnił funkcję Naczelnika Wydziału Lasów Ordynacji Zamojskiej oraz archiwisty Zarządu tej Ordynacji. Nazwa potoczna obiektu została przyjęła od nazwiska pierwszych właścicieli. Willa jest budynkiem częściowo podpiwniczonym, wzniesionym na planie zbliżonym do kwadratu, z piętrem w poddaszu. Ściany fundamentowe obiektu wykonano z kamienia, ściany części naziemnej wzniesiono z drewna i obustronnie otynkowano, zaś ściany wewnętrzne kominowe wymurowano z cegły pełnej ceramicznej. Budynek zachował historyczną bryłę ze szczytami oraz balkonem i tarasem w elewacji wschodniej. Narożnik południowo-zachodni budynku,
w porównaniu do fotografii z czasów powstania obiektu, zachował oryginalną przeszkloną werandę. Analogiczne przeszklenie zastosowano w wejściu głównym do budynku od strony południowej. Drewniana więźba dachowa zachowała konstrukcję krokwiowo-płatwiową. Wysoki łamany czterospadowy dach, pierwotnie kryty gontem, obecnie dachówką ceramiczną, zachował czytelną pierwotną geometrię. Oryginalny dwutraktowy i trójdzielny układ wnętrz w latach 80. XX w., przy adaptacji na potrzeby ośrodka letniskowego, został zaburzony – w części środkowej wprowadzono wtórne ściany działowe oraz dodano pomieszczenia z sanitariatami. Niemniej obok zachowanej struktury budowlanej willi we wnętrzach pozostały historyczne elementy: dwie drewniane klatki schodowe (w tym zlokalizowana od południa – reprezentacyjna z drewnianą boazerią), większość oryginalnych ościeżnic drzwiowych, jeden komplet stolarki drzwiowej (na piętrze), drewniane podłogi w części pomieszczeń. Stolarka okienna oraz przeszklenia werand, drewniane, profilowane, filungowe – w większości są zachowane z czasów powstania obiektu. Na uwagę zasługują również w pomieszczeniach podpiwniczenia oryginalne posadzki – w jednym cementowe sześcioboczne bloczki z oznaczeniem „O.Z.” (Ordynacji Zamojskiej) oraz w kolejnym kwadratowe płytki ceramiczne.
W/w wpis do rejestru zabytków obejmuje budynek willi Potockich w granicach historycznych ścian zewnętrznych. Decyzja jest prawomocna - wyjaśnia konserwator.
reklama
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.